79 jaar geleden: de ‘satanische aard’ en de criminaliteit van de atoombomaanslagen op Hiroshima en Nagasaki
We herdenken de 79e verjaardag van de bombardementen op Hiroshima en Nagasaki. Dit artikel van Edward Curtin werd voor het eerst gepubliceerd door Global Research in 2018.
‘Achab is voor altijd Achab, man. Deze hele daad is onveranderlijk verordend. 'Het werd door jou en mij geoefend, miljard jaar voordat deze oceaan rolde. Gek! Ik ben de luitenant van het lot; Ik handel op bevel.” – Herman Melville , Moby Dick
“Het grootste kwaad wordt nu niet gedaan in die smerige ‘holen van misdaad’ die Dickens graag schilderde… Maar het wordt bedacht en geordend (verplaatst, gedetacheerd, gedragen en geregistreerd) in schone, van vloerbedekking voorziene, verwarmde en goed verlichte kantoren , door rustige mannen met witte boorden, geknipte vingernagels en gladgeschoren wangen die hun stem niet hoeven te verheffen.’ – CS Lewis , voorwoord van de auteur, 1962, The Screwtape Letters
De Amerikaanse geschiedenis kan alleen nauwkeurig worden omschreven als het verhaal van demonische bezetenheid, hoe je die zin ook wilt begrijpen. Misschien zal radicaal ‘kwaad’ volstaan. Maar vanaf het begin waren de Amerikaanse kolonisten betrokken bij massale moordpartijen, omdat ze zichzelf beschouwden als goddelijk gezegend en geleid, een uitverkoren volk wiens missie later de ‘manifest lotsbestemming’ zou worden genoemd. Niets stond deze goddelijke roeping in de weg, die de noodzaak met zich meebracht om miljoenen en miljoenen onschuldige mensen tot slaaf te maken en te doden, wat tot op de dag van vandaag voortduurt. ‘Anderen’ zijn altijd vervangbaar geweest, omdat ze de imperiale mars, opgedragen door de Amerikaanse god, in de weg hebben gestaan. Dit omvat alle oorlogen die worden gevoerd op basis van leugens en valse vlagoperaties. Het is geen geheim, hoewel de meeste Amerikanen, als ze zich ervan bewust zijn, het liever zien als een reeks afwijkingen die worden uitgevoerd door ‘rotte appels’. Of iets uit het verleden.
Onze beste schrijvers en profeten hebben ons de waarheid verteld: Thoreau, Twain, William James, MLK, Fr. Daniel Berrigan, et al.: wij zijn een natie van moordenaars van onschuldigen. Wij zijn gewetenloos. Wij zijn brutaal. We zijn in de greep van kwade krachten.
De Engelse schrijver DH Lawrence zei het in 1923 perfect:
“De Amerikaanse ziel is hard, geïsoleerd, stoïcijns en een moordenaar. Het is nog nooit gesmolten.”
Dat is nog steeds niet het geval.
Toen de Verenigde Staten op 6 en 9 augustus 1945 in Hiroshima en Nagasaki 200 tot 300 duizend onschuldige Japanse burgers doodden met atoombommen, deden ze dat opzettelijk. Het was een daad van sinister staatsterrorisme, ongekend door de aard van de wapens, maar niet door de slachting. De Amerikaanse terreurbombardementen op Japanse steden die voorafgingen aan de atoombombardementen op Hiroshima en Nagasaki – onder leiding van de beruchte generaal-majoor Curtis LeMay (afbeelding rechts) – waren eveneens opzettelijk gericht op Japanse burgers en doodden honderdduizenden van hen.
Bestaat er een schilderij van een Amerikaanse kunstenaar van Tokio, verwoest door de brandbombardementen, dat naast Picasso's Guernica komt te staan, waar de schattingen van het aantal doden tussen de 800 en 1.600 liggen? Alleen al in Tokio werden meer dan 100.000 Japanse burgers verbrand door clusterbommen van napalm. Al dit moorden was opzettelijk. Ik herhaal: opzettelijk. Is dat niet radicaal kwaad? Demonisch? Slechts vijf Japanse steden bleven van dergelijke bombardementen gespaard.
De atoombomaanslagen waren een opzettelijke holocaust, niet om de oorlog te beëindigen, zoals de historische gegevens ruimschoots aantonen, maar om een boodschap naar de Sovjet-Unie te sturen dat we met hen konden doen wat we met de inwoners van Japan deden. President Truman zorgde ervoor dat de Japanse bereidheid tot overgave in mei 1945 onaanvaardbaar werd gemaakt omdat hij en zijn minister van Buitenlandse Zaken James Byrnes de atoombommen wilden gebruiken – “zo snel mogelijk om ‘resultaten te laten zien’” in de woorden van Byrnes – om een boodschap naar de Sovjet-Unie te sturen. Dus werd ‘de Goede Oorlog’ in de Stille Oceaan beëindigd, waarbij de ‘goeden’ honderdduizenden Japanse burgers vermoordden om iets duidelijk te maken aan de ‘slechteriken’, die sindsdien zijn gedemoniseerd. Ruslandfobie is niets nieuws.
Satan draagt altijd het gezicht van de ander.
Veel babyboomers zeggen graag dat ze zijn opgegroeid met de bom. Ze hebben geluk. Ze zijn opgegroeid. Ze werden bang. Ze moesten zich onder hun bureau verstoppen en er nostalgisch over worden. Herinner jij je de dogtags nog? Die jaren vijftig en zestig? De enge films?
De kinderen van Hiroshima en Nagasaki die op 6 en 9 augustus 1945 onder onze bommen omkwamen, konden niet volwassen worden. Ze konden zich niet verstoppen. Ze gingen gewoon ten onder. Om precies te zijn: we hebben ze eronder gezet. Of ze moesten tientallen jaren lang smeulen van de pijn en dan sterven. Maar dat het nodig was om Amerikaanse levens te redden is een leugen. Het gaat altijd over Amerikaanse levens, alsof de eigenaren van het land daadwerkelijk om hen gaven. Maar voor tedere harten en onschuldige geesten is het een magische bezwering. Arme wij!
Fat Man, Little Boy – hoe de woorden door de jaren heen weerklinken in de inmiddels dikke Amerikanen die opgroeiden in de jaren vijftig en die als kleine jongens en meisjes nadenken over de demonische aard van hun land. Onschuld – het is geweldig! Wij zijn nu anders.
“We zijn geweldig omdat we goed zijn”, zei Hillary Clinton tegen ons.
De Libiërs kunnen dat beamen. Wij zijn uitzonderlijk, speciaal. De volgende verkiezingen zullen bewijzen dat we de heer Pumpkin Head kunnen verslaan en Amerika kunnen herstellen naar zijn ‘kernwaarden’.
Misschien vind je mij cynisch. Maar het begrijpen van het ware kwaad is geen kinderspel. Het lijkt buiten het bereik van de meeste Amerikanen, die hun illusies nodig hebben. Het kwaad is reëel. Er is eenvoudigweg geen manier om de woeste aard van de Amerikaanse geschiedenis te begrijpen zonder de demonische aard ervan te zien. Hoe kunnen we anders onszelf op dit late tijdstip verlossen, bezeten als we zijn door waanideeën over onze eigen door God gezegende goedheid?
Maar de gemiddelde Amerikaan speelt met onschuld. Ze prikkelen zichzelf bij de gedachte dat de natie bij de volgende verkiezingen weer op de juiste koers zal worden ‘hersteld’. Natuurlijk is er nooit een juiste koers geweest, tenzij macht het goede maakt, wat altijd de handelwijze van de Amerikaanse heersers is geweest. Tegenwoordig wordt Trump door velen gezien als een aberratie. Hij is er verre van. Hij komt rechtstreeks uit een kort verhaal van Twain. Hij is Vaudeville. Hij is Melville's vertrouwensman. Hij is ons. Is het ooit bij degenen die op hem gefixeerd zijn opgekomen dat als degenen die het land bezitten en besturen hem weg wilden hebben, hij in een oogwenk weg zou zijn? Hij kan idioot tweeten en twitteren, eindeloos berichten uitzenden die hij de volgende dag zal tegenspreken, maar zolang hij de superrijken beschermt, Israëls controle over hem accepteert en het CIA-militair-industriële complex zijn gang laat gaan. Door het op grote schaal vermoorden en plunderen van de schatkist, zal hij het publiek mogen vermaken en opwinden – om ze in pseudo-debatten in schuim te laten verzinken. En om dit nog vermakelijker te maken, zal hij tegenstand krijgen van de “gezonde” Democratische oppositie, wier bedoelingen net zo goedaardig zijn als de glimlach van een moordenaar.
Kijk zo ver als je kunt terug naar Amerikaanse presidenten uit het verleden, de boegbeelden die “handelen onder bevel” (wiens bevel?), zoals Achab deed in zijn lust om de “kwaadaardige” grote witte walvis te doden, en wat zie je? Je ziet slaafse moordenaars in de greep van een sinistere macht. Je ziet hyena's met gepolijste gezichten. Je ziet kartonnen maskers. Bij de enige gelegenheid dat een van deze presidenten zijn geweten durfde te volgen en het duivelspact, de moordenaar van het presidentschap, verwierp, werden bij hem – JFK – zijn hersenen eruit geblazen in de publieke opinie. Een kwaadaardig imperium gedijt op het vergieten van bloed, en dwingt zijn wil af door middel van demonische boodschappen. Bied weerstand en er zal bloed op straat zijn, bloed op de rails, bloed in je gezicht.
Desondanks blijft de getuigenis van president Kennedy, zijn verandering van koude strijder in een vredesapostel, een sprankje hoop inspireren in deze donkere dagen. Zoals James Douglass vertelt in zijn meesterlijke JFK and the Unspeakable , stemde Kennedy in mei 1962 in met een bijeenkomst met een groep Quakers die buiten het While House hadden gedemonstreerd voor totale ontwapening. Ze spoorden hem aan om die kant op te gaan. Kennedy stond sympathiek tegenover hun standpunt. Hij zei dat hij wenste dat het gemakkelijk was om dit van bovenaf te doen, maar dat hij door het Pentagon en anderen onder druk werd gezet om dat nooit te doen, hoewel hij een toespraak had gehouden waarin hij samen met de Sovjet-Unie aandrong op ‘een vredesrace’. Hij vertelde de Quakers dat het van onderaf moest komen. Volgens de Quakers luisterde JFK aandachtig naar hun punten en zei voordat ze vertrokken met een glimlach:
“Je gelooft in verlossing, nietwaar?”
Al snel werd Kennedy tot in zijn kern geschokt door de Cubaanse rakettencrisis toen de wereld op de rand van uitsterven balanceerde en zijn krankzinnige militaire en ‘inlichtingen’-adviseurs er bij hem op aandrongen een nucleaire oorlog te voeren. Niet lang daarna maakte hij van bovenaf een scherpe wending richting vrede, ondanks hun hevige tegenstand, een wending die het jaar daarop zo dramatisch was dat deze tot zijn martelaarschap leidde. En hij wist dat dat zo zou zijn. Hij wist dat het zo zou zijn.
De hoop is dus niet geheel verloren. Er zijn grote zielen zoals JFK om ons te inspireren. Hun voorbeelden flitsen hier en daar. Maar om zelfs maar te hopen de toekomst te kunnen veranderen, is eerst een confrontatie met ons demonische verleden (en heden) nodig, een afdaling in de duistere waarheid die angstaanjagend is in haar implicaties. De valse onschuld moet worden opgegeven. Carl Jung heeft dit in ‘Over de psychologie van het onbewuste’ met de woorden aangepakt:
Het is een beangstigende gedachte dat de mens ook een schaduwkant heeft, die niet alleen bestaat uit kleine zwakheden – en zwakheden, maar ook uit een beslist demonische dynamiek. Het individu weet hier zelden iets van; voor hem als individu is het ongelooflijk dat hij ooit, onder welke omstandigheden dan ook, boven zichzelf uit zou stijgen. Maar laat deze onschuldige wezens een massa vormen, en er komt een woedend monster tevoorschijn; en elk individu is slechts één kleine cel in het lichaam van het monster, zodat hij het, in goede of slechte zin, moet begeleiden op zijn bloedige razernijen en het zelfs tot het uiterste moet helpen. Met een duister vermoeden van deze grimmige mogelijkheden knijpt de mens een oogje dicht voor de schaduwkant van de menselijke natuur. Blindelings strijdt hij tegen het heilzame dogma van de erfzonde, dat toch zo wonderbaarlijk waar is. Ja, hij aarzelt zelfs om het conflict toe te geven waarvan hij zich zo pijnlijk bewust is.
Hoe kun je mannen beschrijven die opzettelijk zoveel onschuldige mensen willen afslachten? De Amerikaanse geschiedenis is tot op de dag van vandaag vol van dergelijke voorbeelden. Irak, Afghanistan, Libië, Syrië, enz. – de lijst is erg lang. Wrede oorlogen gevoerd door mannen en vrouwen die het land bezitten en besturen, en die proberen de zielen van gewone mensen te kopen om zich bij hen aan te sluiten in hun pact met de duivel, om te berusten in hun voortdurende slechte daden. Een dergelijk monsterlijk kwaad was nooit duidelijker zichtbaar dan op 6 en 9 augustus 1945.
Tenzij we diep nadenken over het kwaad dat in de wereld is losgelaten door de bombardementen op Hiroshima en Nagasaki, zijn we verdwaald in een levende hel waar we niet aan kunnen ontsnappen. En wij zullen betalen. Nemesis eist altijd vergelding. We hebben langzamerhand de heerschappij aanvaard van degenen voor wie het doden van onschuldigen kinderspel is, en we hebben ons vermomd als onschuldige en goede kinderen voor wie de waarheid te veel is om te verdragen. ‘Inderdaad, de veiligste weg naar de hel is de geleidelijke,’ zegt Screwtape de duivel tegen zijn neef, Alsem, een duivel in training, ‘de zachte helling, zacht onder de voeten, zonder plotselinge bochten, zonder mijlpalen, zonder wegwijzers.’ Dat is de weg die we hebben afgelegd.
De projectie van het kwaad op anderen werkt maar zo lang. We moeten onze schaduwen terugwinnen en onze projecties intrekken. Alleen het lot van de wereld hangt ervan af.